Okiem Kongresowicza

Choć nie wiemy, jak długo potrwa pandemia, wiele wskazuje na to, że już niebawem nasze życie zacznie wracać do względnej normalności. Oczywiście będzie to normalność nieco zmodyfikowana. Sytuacji, która nas dotknęła nie sposób jednak przyrównać do zdarzeń takich jak wojna czy okupacja – nie ma głodu i bezprawia, ludzie nie umierają masowo, jest prąd, są paliwa, środki łączności. Dotyka nas przede wszystkim obniżenie komfortu życia, to, że nie możemy spotkać się ze znajomymi, skorzystać z niektórych usług czy wyjść na spacer. Czy te – bądź co bądź drobne jednak – odstępstwa od dotychczasowej normy nie świadczą więc bardziej o naszej nadmiernej delikatności, niż o wielkim kataklizmie, który wielu dziś rysuje?

W szkole więcej czasu poświęcamy na omawianie tego, jak ktoś opisał rzeczywistość niż naukę tego, co my czujemy i jak my ją odbieramy. Uczymy się budowy pantofelka, ale już nie wiemy, z czego składa się nasze wnętrze. Piszemy wypracowania na temat motywów postępowania bohaterów literackich podczas gdy nie potrafimy sami wskazać, co nam w duszy gra. Dlaczego? W jaki sposób to zmienić?

Czy możemy dziś jeszcze mówić o wspólnocie Polaków, czy też rozpadła się ona bezpowrotnie na dziesiątki czy nawet setki mniejszych grup? Dlaczego współczesne społeczeństwa się dzielą? Czy pozostały nam jeszcze jakieś spoiwa, dzięki którym „Polskie Razem” może przetrwać?

Żyjemy dziś w czasach niepewności – jesteśmy świadkami zmian technologicznych, geopolitycznych czy społeczno-demograficznych, które kruszą obowiązujący od II wojny światowej globalny ład. Rodzi to dla nas nowe wyzwania. W jaki sposób możemy im sprostać? Jakie wnioski powinniśmy wyciągnąć z naszej historii? Jakich błędów się ustrzegać?